vorige keren
ELW 41: MICHAËL BAUWENS OVER 'LIEFDE IN WAARHEID'
Archieven
De laatste spreker van de dag was Michaël Bauwens. Hij doctoreert in de wijsbegeerte aan de Katholieke Universiteit van Leuven. Hij wilde dan ook begrijpelijkerwijs de jongeren duidelijk maken dat er aan de waarheid van het geloof ook een filosofische waarheid voorafgaat. God is onmiskenbaar de allerbelangrijkste persoon die er is, de enige werkelijk eeuwige en onvergankelijke, terwijl al het aardse aan tijdelijkheid en vergankelijkheid onderworpen is.
Neergeworpen op deze vergankelijke en onvolmaakte aarde beseffen we toch dat bijvoorbeeld ons verlangen naar rechtvaardigheid in feite een verlangen is naar de Rechtvaardigheid zelf, een naam en een aspect van God. Evenzo met ons gevoel en ons verlangen naar schoonheid. Niemand heeft ooit de Schoonheid zelf gezien, de schoonheid van de wereld is een afstraling van God, die de Schoonheid zelf is. Ons streven naar goedheid, waarheid, schoonheid en rechtvaardigheid onthult ons de realiteit van God die ons gemaakt heeft naar zijn beeld en gelijkenis. Mensen zijn dus, ook al zijn ze zich daar niet altijd van bewust, op zoek naar God, naar de Goedheid, de Rechtvaardigheid, de Liefde... God die alle volmaaktheden in zichzelf bezit. Hij is altijd aanwezig daar waar schoonheid, goedheid en rechtvaardigheid aanwezig zijn. Zeker daar is Hij waar de ware liefde woont. Het doel van de mens is de liefde tot God. Door de wederzijdse liefde worden we steeds dichter gevoerd tot onze eindbestemming: de volkomen vereniging in liefde met onze Schepper. Daartoe heeft God zijn zoon gezonden, om ons te overtuigen van de werkelijkheid van zijn liefde. Liefde is dus het doel van het leven zelf.
Het goede, zei Michaël Bauwens, daarbij verwijzend naar de Griekse filosoof Plato, heeft het verlangen zichzelf te verspreiden, uit te dijen. Zo ook wil God, in absolute mate, zichzelf geven, het goede dat Hij is, verspreiden en zich wegschenken. Via deze filosofische weg kwam Michaël Bauwens tot de zelfde conclusie als Monseigneur. Liefde wil zichzelf geheel wegschenken. Man en vrouw schenken zich door het teken van het huwelijksverbond geheel aan elkaar en kunnen het goede vermenigvuldigen in hun kinderen.
Wie zich in het verleden buiten het huwelijk weggeschonken heeft kan zich per definitie niet meer helemaal geven in het heden. Niet dat dit het einde van de wereld betekent, maar een bijzonder mooi moment was het, toen Michaël, die pas op 25-jarige leeftijd een bekering heeft meegemaakt, liet verstaan dat het hem pijn deed, dat hij door zijn seksueel verleden, zich niet meer geheel aan zijn echtgenote had kunnen geven, zoals hij wel had gewild. Hij had er spijt van, ook al had hij er geen kwade bedoelingen mee gehad, want er was iets onherroepelijk verloren gegaan. De seksualiteit voor het huwelijksverbond, zei Michaël, kan in niets vergeleken worden met seksualiteit die een oprechte uitdrukking is van de oprechte zelfgave van het huwelijk. Een gave die openstaat voor de vruchtbaarheid. Het blij zijn dat er een mens in de wereld komt, die lijkt op de geliefde, en die men samen met de geliefde gelukkig wil maken in de liefde. Daar kan niets tegen op. Wie zouden wij zijn, om hem tegen te spreken? Dank Michaël voor deze mooie en diepgaande uiteenzetting, boodschap en getuigenis!
Reageren is niet langer mogelijk.